Suriname Ghat in Kolkata

Vandaag hebben we met Hans en Rita Suriname Ghat bezocht. De plek waar onze voorouders op de boot gingen richting Suriname: bij het Memorial van Mai Baap (memorial van moeder en vader, onze voorouders als contractarbeiders). Doordat dat deel ook onder het militair gezag valt, moet je ook toestemming vragen om daar te komen. We vertrokken om 09.00 uur door het drukke verkeer van Kolkata. Na wat vragen, en een stukje lopen, kwamen we aan bij het Memorial. Er is door de Indiase Ambassade een stuk grond geschonken waar het Memorial op mag staan en Suriname heeft gezorgd voor het beeld. Bijna hetzelfde beeld wat er ook in Suriname staat van Baba en Mai, de contractarbeiders van Suriname.

De mensen werden daar begeleidt naar de boot waarop ze naar Suriname voeren. Toen ik de inscriptie van het memorial aan het lezen was, stroomden er opeens tranen over mijn wangen. Ik wist niet wat me overkwam. Het ging vanzelf en was niet te stoppen. Maar de gedachte dat ik in de voetsporen van mijn voorouders stapte deed het ‘m, denk ik. Dat het cirkeltje weer rond is en dat ik dankbaar ben voor hun moed en doorzettingsvermogen en dat ik dat mag meemaken dat ik terug kan gaan om mijn “roots” op te zoeken.

De inscriptie van het gedenkbord luidt als volgt:
“From this jetty several people, in their prime of their youth, left Indian shores as
indentured labourers to work in Suriname to face an uncertain future. The migration spanned
between the period from 1873 to the early 20th century.

With their hard work and undying spirit, they contribute substantially to the development of Suriname. The Indian migrants successfully progressed and integrated into the Suriname’s multi-cultural society. They at the same time preserved the culture traditions and ties with their ancestral land, India that is Bharat.

We respect and felicitate their spirit of courage, determination and endurance.

Jai Hind!”

We hebben onze namen in het bezoekersboek geschreven en achtergelaten. Aan het boek te zien, zijn er best wel veel mensen geweest uit Suriname en Nederland die de gedenkplaats hebben bezocht.

Na dit bezoek, wilden we nog een bezoek brengen aan het iets verderop gelegen plek waar de barakken waren en waar onze voorouders moesten wachten en verblijven met de andere contractarbeiders totdat ze verscheept zouden worden. Hans heeft geregeld dat we naar binnen mochten, want na wat gepraat met de militaire politie, mochten we eindelijk naar binnen. Ze doen daar best wel moeilijk over, omdat ze ook niet trots zijn op die geschiedenis.

Bij de barakken staat een algemeen gedenkbord voor alle contractarbeiders die uit India zijn vertrokken en ook terecht kwamen in andere landen. We hebben gezien waar ze zaten, in welke barakken en hoe het er van binnen uitzag. Ook heel indrukwekkend. We hebben Hans gefilmd daar en hij heeft een beetje verteld over zijn voorouders. Daarna zijn we met onze eigen gedachtes weer ingestapt in de auto en was het tijd om de Howrah Bridge te gaan bezoeken.

De Haorabrug of Howrahbrug (Bengaals: Rabindra Setu, Engels: Howrah Bridge), is een brug over de Hooghly en verbindt de steden Calcutta en Haora. De constructie bestaat volledig uit staal en klinknagels. Na de onafhankelijkheid van India werd de brug hernoemd tot Rabindra Setu naar de Bengaalse dichter en Nobelprijswinnaar Rabindranath Tagore.

Het verkeer was zo druk dat we daarna richting hotel gingen om onze koffers op te halen, want het was tijd voor onze 2 uur durende avondvlucht naar Patna.

We kwamen pas rond 23.00 uur bij ons hotel in Patna. Ons hotel bevindt zich in een Mall. Dat is wel grappig. We waren gesloopt en na wat gegeten te hebben en een frisse douche, was het tijd om te gaan slapen.