De handen schudden

Door: Rosita Timal

Milan zit er aan te komen en alhoewel ik voor Dreamz World bezig zal zijn, zal ook ik de nodige mensen ontmoeten, leuke en niet leuke ontmoetingen.

Vandaag zit ik na wat onrustige dagen achter mijn laptop. Een verschrikkelijk overlijden heeft ervoor gezorgd dat ik wederom ben ga nadenken over ontmoetingen. Familie/kennissen/vrienden…Wat was het fijn om mijn eigen familie weer te zien. Drukte etc. maken het ervan dat het soms niet lijkt te lukken om elkaar te ontmoeten.

Het afgelopen half jaar heb ik zoveel nieuwe mensen leren kennen. De één na de ander. Met de één had ik een klik en met de andere niet. Als je bijvoorbeeld kijkt naar mensen die heel negatief in het leven staan dan zou een nieuwe ontmoeting een aanvulling kunnen zijn om positiever voor die persoon uit de bus te komen. Een aanvulling? En dus niet een beperking voor degene die de aanvulling geeft. Hierdoor heb ik veel mensen in mijn omgeving moeten laten gaan, want wanneer iemand jouw positiviteit mis- of gebruikt, zou je jezelf moeten behoeden voor zulke mensen. Ik geloof er heilig in dat er bepaalde mensen in je leven komen om je iets te leren voor je eigen ontwikkeling en misschien zie je ze daarna nooit meer. Diezelfde mensen zijn dan ook personen die hun beperking gebruiken om de ander in het negatieve daglicht te stellen, omdat ze er zelf slecht tegen kunnen dat je eigenlijk voor je eigen rust hebt gekozen.

Onlangs sprak ik met een collega (na een zeer lange tijd) en was versteld over het feit dat mensen zich tegenwoordig zo weinig bekommeren om elkaar. Hoe kan dat nou? Is het pijn en verdriet wat men is aangedaan of verwachten ze zelf teveel van een ander dat men zelf teleurgesteld raakt om hun eigen verwachtingspatroon? En hoe ga je dan met een persoon om als je die opnieuw ziet…De ontmoeting! Het was voor mij heel simpel. Ik was erg enthousiast, ondanks de nodige perikelen die we samen hebben meegemaakt op de werkvloer. Zelf was ze erg verbaasd over hoe leuk ik het vond haar te zien. We hebben namelijk hele leuke momenten gekend en dat vond ik wel belangrijk te noemen. Waarom zouden we wachten tot de dag dat deze persoon in haar kist ligt en spijt hebben dat je de persoon nooit meer heb aangekeken of aangesproken. Das toch helemaal niet nodig? Eerlijk is eerlijk: tegenwoordig zien we elkaar op begrafenissen of bruiloften en tussendoor lijkt men elkaar amper te kennen of te zien.

Iedere keer is weer een nieuwe ontmoeting ook al denk je de persoon te kennen. Die ontmoeting van een jaar terug kan heel anders zijn en ook totaal anders uitpakken dan de laatste ontmoeting. Gevoelens schommelen, meningen kunnen verbogen worden of zienswijzen veranderen. Aan jou de taak hoe hiermee om te gaan. Aan jou de taak om verandering te brengen in jouw handelen. Je mag en kan niks verwachten van een ander. Uiteindelijk kun je alleen jezelf veranderen en niet een ander.

Elk persoon heeft een verhaal, iets wat die persoon uniek maakt en die delen met elkaar maakt zo een 1e ontmoeting al uniek. Het moment dat je de hand schudt, is dat het begin van een nieuw verhaal. En mocht je me op Milan (ontmoeting) zien, stap gerust op me af en anders doe ik het wel als je blik een aantal keer mijn richting opkomt… ;).

Check mijn website: www.byrosita.com.
Op de site kun je ook alles vinden over mijn columns bij DreamzWorld.
Sweet Dreamz en tot onze volgende ontmoeting!

Rosita Timal