Back to the roots

Vandaag zijn we om 09.00 uur in de ochtend vertrokken, omdat we een eind moesten rijden naar Ichambhika. Dat is het dorpje waar de par-aadjie (grootmoeder) van Hans waarschijnlijk vandaan komt. Ze was een van de contractarbeiders die te werk werden gesteld op een van de plantages in Suriname en India achter liet voor een betere toekomst. Wij volgen Hans, omdat hij de zoektocht is begonnen naar waar zijn voorouders vandaan komen. Hij weet al best wel veel over zijn voorouders, bijv de namen, waar ze vandaan komen, welke plantage in Suriname ze te werk zijn gesteld en ook met welke boot ze zijn aangekomen in Suriname. Wij volgen Hans dus op deze reis naar het dorp van zijn par-aadjie.

De weg er naar toe was af en toe erg druk omdat je langs dorpjes kwam en de weg leidde dan dwars door de hoofdstraat van elk dorpje. We zien elke dag echt dingen die we nooit hebben gezien. En dat gaat om de kleinste dingen waar we ons om verbazen. Bijv. Onderweg kwamen we bomen tegen die letterlijk midden op de weg stonden. Dus als je er kwam aangereden, moest je letterlijk uit wijken voor een boom. Kindjes die in de rivier zwemmen, terwijl moeder de kleren wast aan dezelfde oever. Mannen die een bad nemen aan de voorkant van hun huis met alleen een lungi (doek) om of hun tanden poetsen met een houten stokje. E-riksjas die volgepropt zijn tot boven aan het dak toe met aardappelen, knoflook, uien en groenten. Of volgepropt met mensen, waar normaal max 4 mensen in kunnen, zitten er vaak nog veel meer mensen ingepropt. Ik heb er 1 gezien met 11 mensen. En nog veel veel meer dingen die wij gek vinden of niet gewend zijn. Wij blijven ons echt elke dag nog verbazen…

Toen we eindelijk na een lange rit rond 15.00 uur aankwamen in het dorpje en uitstapten, hadden we gelijk veel bekijks. De eerste persoon die naar ons toe kan was Vikram Singh, politieagent van het dorp. Daarna liep het halve dorp nieuwsgierig uit om te kijken wat we kwamen doen. Onze gids legde uit dat de voorouders van Hans waarschijnlijk uit hetzelfde dorpje kwamen.

De inwoners van het dorpje zijn simpele landbouwers en de tijd lijkt daar wel stil te hebben gestaan. Men ging Hans allerlei vragen stellen. En toen het tijd werd om weg te gaan, konden we niet eerder weg alvorens een koekje aangeboden te krijgen en water te hebben gedronken.

Rita en Hans hadden chocola koekjes voor de kinderen uitgedeeld en ik had 100 lollies bij de plaatselijke dorpswinkel gehaald voor ze. We zijn heel hartelijk ontvangen door de bewoners van het dorpje. Ze waren ook heel nieuwsgierig naar ons, zoals wij dat ook naar hen toe waren.

De reis van Hans op zoek naar het geboortedorp van zijn voorouders, hebben we gefilmd en zullen we als we terug zijn in Nederland weer verder monteren. De docu zal tzt te zien zijn op onze website.