Het is Feest!

Beste lezers van Dreamz. Dreamz World bestaat 10 jaar. Sinds begin 2007 haal ik elke maand Dreamz World op om het te lezen. Omdat ik uit Drachten in Friesland kom, vind ik het leuk en interessant Dreamz te lezen en zo op de hoogte te blijven waar er leuke evenementen georganiseerd worden. Van begin tot eind lees ik dan Dreamz World. Het voorwoord van Gobind, de column van Rajiv Girwar en de verhalen van Rawie Sewnath en alle andere verhalen. Ik heb altijd bewondering voor de schrijvers van Dreamz  die elke maand een verhaal in Dreamz schrijven. Ik vraag  mij dan steeds af hoe verzinnen zij elke maand een verhaal. Hoe doen zij dat? Ik hou van lezen en schrijven.

 Stiekem droomde ik ook om verhalen te schrijven. Een tijdje geleden begon ik korte waargebeurde levensverhalen te schrijven op mijn Facebook. Twee jaar geleden had ik een stand bij een evenement The Hague Indian Fair in het World Forum in Den Haag. Een van de organisatoren had mij een stand gegeven omdat hij wist dat ik uit passie en als hobby een fototentoonstelling over Suriname wilde maken. Ik werk namelijk 30 jaar op het Nationaal Archief en mocht van mijn werk een paar mooi foto’s gebruiken. Ik heb zelf leuke fotolijsten gekocht, zodat de foto’s nog mooier zichtbaar waren. Enkele van de andere standhouders waren de mensen van Dreamz World. Ik heb het geluk gehad dat zij langs mijn stand liepen en de foto’s zagen. Wij werden Facebookvrienden en zo kwamen zij er achter dat ik korte levensverhalen schreef op mijn Facebook.  Zij hebben mij toen de kans gegeven  om in Dreamz World te schrijven. Ik ben hen daar heel erg dankbaar voor dat zij het vertrouwen in mij hebben en het mij gunnen. Ik heb het heel veel Surinaamse stichtingen en verenigingen gevraagd maar nooit van hen de kans gekregen om te schrijven.

 Elke maand krijg je van Dreamz World een mail met het verzoek over een onderwerp te schrijven zoals de volgende mail “graag jullie artikel voor september inleveren, die zal ook in het teken staan van ons 10-jarig bestaan”.  En dan ga je nadenken waar zal ik over schrijven. Het onderwerp kan oa gaan over feesten, verjaardagen en zo.

 

Feest!

Ik schrijf een verhaal over een foto die ik een tijdje geleden op mijn Facebook had geplaatst. Een foto uit het Nationaal Archief uit 1947. Locatie Commewijne in Suriname. Een woning van een Hindostaanse landarbeider waar een huwelijk zal worden voltrokken. Iedere bezoeker plaatst ten teken van zijn vriendschappelijke gezindheid op de houten wand een afdruk van zijn hand, gedoopt in een mengsel van gemalen witte rijst en gele gember oftewel hardi (geelwortel). De foto gaat dus over een huwelijksfeest.

Ik was 12 jaar toen ik met mijn moeder en twee broers in 1975 vanuit Paramaribo naar Nederland kwam. Bij de onafhankelijkheid van Suriname (1975) kregen de Surinamers de keuze: Nederlander blijven of Surinamer worden. Mijn moeder koos voor Nederland en vestigde zich overzee in Drachten in de provincie Friesland. Heel veel vrienden, kennissen en spullen hebben wij daar achtergelaten. Maar de herinneringen neem je mee. Een van mijn herinneringen waren de mooie feesten bij huwelijken. Families zijn heel erg betrokken bij huwelijken, zelfs kinderen en alle buren. Ik herinner mij dat ik als kind samen met mijn broer als cadeau een huwelijksbankje hebben gemaakt voor in de maro. Een buurman had de maro gemaakt van hout en versierd met vliegerpapier. Eten voor het huwelijk werd door vrienden en kennissen gemaakt en ook uitgedeeld. Zo waren er veel mensen met heel veel plezier betrokken bij een huwelijksfeest in Suriname. Deze traditie werd ook voortgezet in Nederland. De laatste jaren merk ik dat familie en kennissen minder betrokken worden bij een huwelijksfeest. Je krijgt een uitnodiging en je gaat er netjes heen. Een gehuurde maro staat in een hoekje klaar. De catering is aanwezig.  Mensen willen anderen niet meer lastig vallen om mee te helpen. Wat ik dan heel jammer vind tegenwoordig is dat de muziek heel erg aanwezig is. De band of DJ heeft de hoofdrol en je kan nauwelijks een normaal gesprek met iemand voeren. Wat ik ook jammer vind is dat er soms heel weinig aandacht wordt besteed aan het eetgedeelte bij een huwelijksfeest. Vaak zie je dat er in de lelijkste hoek van de zaal het eetgedeelte is. Cateraars verzorgen heel zakelijk  in plastic borden en bestek het eten wat best jammer is. Men geeft zoveel geld aan alles uit om het zo leuk en gezellig te maken.  Een rolcontainer waar alles in wordt gegooid en aan afvalscheiding wordt niets gedaan. Op de parkeerplaats zie je vaak geopende autokofferbakken omringd door mannen met plastic bekertjes. De huwelijksfeesten zijn niet meer zo gezellig en zo leuk als in mijn jeugd is mijn ervaring en mening.

Ik feliciteer Dreamz World met hun tienjarig bestaan en wens hun heel veel geluk en succes! Ik hoop dat wij nog tientallen jaren leesplezier zullen hebben van Dreamz World. En ik ben hen dankbaar dat ik in hun mooie gratis krant mag schrijven.