Manai ka boli – deel 10

Dit is het waargebeurde verhaal van Soesie, vertelt vanuit haar perspectief. Een verhaal over incest, lichamelijke en geestelijke mishandeling en wat heel erg speelt in de hindoestaanse gezinnen: Manai ka Bolie – Wat zullen de andere mensen wel niet denken! We hangen de vuile was niet buiten, want dan krijgen we een slechte naam en gaan mensen over ons praten. Soesie is gaan praten, omdat zoveel jaren later het trauma wat ze heeft meegemaakt weer naar boven komt. Ze heeft nu daarvoor professionele hulp heeft gezocht. Ze hoopt met haar verhaal anderen die iets soortgelijks hebben meegemaakt of meemaken te kunnen helpen.

Zoekt u hulp? Neem contact op met uw huisarts, deze verwijst u verder. Anoniem kunt u uw verhaal vertellen via de luisterlijn, 088 0767000 (gratis).

Mijn dochter werd geboren. Het was een kleine baby van 3 pond. Ze lag in de couveuse. Iedereen dacht dat ze het niet zou overleven. Ze heeft het gelukkig overleefd. Nadat mijn dochter was geboren hoor ik de hele tijd, niet alleen van hem maar ook van zijn familie: “We hadden eigenlijk een zoon gewild”. Hoe haal ik het in mijn hoofd om een dochter te baren. Ik wist niet hoe dat hoe het werkte, hoe moest ik een zoon aan hem geven? Waar haal ik een zoon vandaan?

Mijn dochter was vanaf de geboorte best wel ziek en ze had ook een heupafwijking. Nadat mijn dochter geboren was werkte ik niet meer. Ik moest voor mijn dochter zorgen en het huishouden doen. Mijn man ging naar zijn werk en zo was ons leven. De mishandeling bleef gewoon doorgaan. Elke keer als ik naar de markt ging, gaf hij mij een uur de tijd om ernaar toe te gaan en terug te komen. Ben ik 10 minuten te laat, dan begint de ellende weer. “Waarom ben je 10 minuten te laat? Met wie heb je buiten gepraat? Wat heb je buiten gedaan? Bij wie ben je geweest?”. Ik bleef maar klappen krijgen.

Nog steeds vertel ik niemand iets. Na een jaar en 3 maanden ben ik weer in verwachting van mijn tweede dochter. Het leven gaat precies zo verder. Ik leef zo verder, hij is mijn man, ik doe alles in huis en ik zeg overal ja en amen op.

De echte ellende begon toen mijn tweede dochter werd geboren. Het was toen zo dat vaders niet bij de bevalling waren. Ze mochten erbij zijn, maar het hoefde niet. Hij zat in de wachtkamer met zijn zus te wachten daar. Wanneer de bevalling klaar was zou hij horen of het een jongen of meisje zou zijn. Wij wisten dat allemaal niet van tevoren. Hij was zo teleurgesteld en boos toen hij hoorde dat het weer een dochter was. Hij is toen weggelopen uit de wachtkamer zonder naar zijn pasgeboren dochter te kijken. Hij en mijn schoonfamilie wilden een zoon en ze waren dus niet blij. De volgende dag kwam hij op bezoek en toen heeft hij zijn dochter voor het eerst gezien. Dat was het. Ik heb daarna een jaar lang moeten horen: “Een zoon een zoon, ik wilde geen dochter. Ik wilde heel graag een zoon”.

De meisjes waren klein en alles wat de twee meisjes deden was mijn zorg. Zijn ze stout? Mama krijgt klappen. Eten ze niet goed? Mama krijgt klappen, want dan heb ik het weer verkeerd gedaan. Maken ze iets kapot? Mama krijgt klappen, want waarom kan ik niet voor hun zorgen, waarom let ik niet op dat ze iets kapot hebben gemaakt, waarom kan ik hun geen eten geven? Terwijl hij ook in huis is he. Je zit hier met je dochter. Je dochter maakt iets kapot waar jij bij zit. Je roept me en je slaat mij omdat je dochter iets kapot maakt. Zo ging het een jaar lang door. Toen dacht ik: “Nee zo kan het niet verder. Ik kan niet meer. Ik weet niet wat ik moet doen”. Mijn leven was gewoon niet leuk.