Manai ka boli – deel 9

Dit is het waargebeurde verhaal van Soesie, vertelt vanuit haar perspectief. Een verhaal over incest, lichamelijke en geestelijke mishandeling en wat heel erg speelt in de hindoestaanse gezinnen: Manai ka Bolie – Wat zullen de andere mensen wel niet denken! We hangen de vuile was niet buiten, want dan krijgen we een slechte naam en gaan mensen over ons praten. Soesie is gaan praten, omdat zoveel jaren later het trauma wat ze heeft meegemaakt weer naar boven komt. Ze heeft nu daarvoor professionele hulp heeft gezocht. Ze hoopt met haar verhaal anderen die iets soortgelijks hebben meegemaakt of meemaken te kunnen helpen.

Zoekt u hulp? Neem contact op met uw huisarts, deze verwijst u verder. Anoniem kunt u uw verhaal vertellen via de luisterlijn, 088 0767000 (gratis).

Mijn ouders kwamen 1 x per maand naar Den Haag bij mij op bezoek toen ik getrouwd was. Ze namen vaak mijn zusje en broertjes mee als ze op bezoek kwamen. Mijn man dronk dan samen met mijn vader een borrel in de woonkamer. Ik zat dan met mijn moeder in de keuken te praten. De keuken was dicht, je had toen niet echt open keukens, zoals nu. Ik vertel haar dus zachtjes in de keuken wat mij is overkomen en dat ik word geslagen door mijn man.” Hij zegt dat ik een andere man heb. Wat moet ik doen?” Vraag ik mijn moeder. En mijn moeder zegt: “Weet je wat jij moet doen? Jij moet gewoon zorgen dat je een kind krijgt. Als jij een kind krijgt dan gaat het wel over, dan worden ze wel lief en misschien krijg je wel een zoon en dan zijn ze helemaal blij. Je moet gewoon zorgen dat je een kind krijgt want dan weet je dat het allemaal goed is en dan komt het wel goed met jou.” Toen zei ik: “Maar mama ik ben niet eens 3 maanden getrouwd en hij slaat me nu al. Dan gaat hij dat toch altijd doen?” En mijn moeder zegt: “Ik zeg jou alleen 1 ding, je bent getrouwd nu en bij hindostanen als de vrouw is getrouwd dan gaat ze pas weg als ze in een lijkenkist ligt”. En ik zeg tegen haar: ”Ik ga niet wachten totdat ik in een lijkenkist lig om te vertrekken uit dit huis”.

Dat was in 1981 gebeurd en ik ben toch bij hem gebleven. ­­Je weet ook niet waar je naar toe moet. Je denkt niet aan scheiden, dat woord kende je toen helemaal niet en ik wist niet hoe je hulp moest zoeken, dus ik ben daar gebleven. Na een paar maanden was ik wel in verwachting van mijn oudste dochter. Voor mij was het huwelijk ook niet meer leuk nadat hij mij geslagen had en buiten had achtergelaten. Er was geen liefde. Om alles werd hij boos en hij vertrouwde me ook niet meer. Wat hij in zijn hoofd had dat was zijn waarheid. Je kon niet meer met hem praten. Mijn taak was: eten koken, verzorgen en schoonmaken van het huis. Ik ging op een gegeven moment in de middag 2 uurtjes schoonmaken via het uitzendbureau. Dat mocht ik dan wel. Dat was mijn leven.

Ik merkte dat na 6 maanden hij het niet meer leuk vond dat mijn ouders, zusje en broertjes op visite kwamen. Vroeger ging men niet bellen als je langskwam. Mijn ouders kwamen gewoon langs zonder dat vooraf kenbaar te maken en als hij de bel hoorde wist hij dat het mijn ouders waren en dan zei hij: “Je gaat niet naar de deur. Je maakt de deur niet open. We doen net alsof we niet thuis zijn, dan kunnen ze gewoon weggaan of naar een andere familie gaan. Ik wil niet dat ze komen.”

Dat ging dan maandenlang zo door. Een enkele keer gingen we wel naar Utrecht naar mijn ouders want hij moest natuurlijk wel laten zien aan mijn familie dat we het heel goed hadden. Mijn ouders waren dol op hem ondanks alles wat ik over hem en zijn mishandeling had verteld. Met mij werd niet gepraat over de problemen die ik ondervond in mijn huwelijk. Ik was in verwachting en van tijd tot tijd bracht hij me wel bij mijn ouders op visite. Maar elke keer als ik weer naar huis ging dan kreeg ik weer klappen thuis en vroeg hij wat ik had besproken met mijn moeder en wat ging ik met zusje boven doen en wat heb je besproken met je broers. Je hebt alleen gezeten met je moeder en wat heb je allemaal tegen je moeder gezegd. Hij wilde alles weten, maar voordat ik ook maar een antwoord gaf of het maakte niet uit wat ik voor antwoord gaf het klopte allemaal niet in zijn hoofd en dan kreeg ik toch klappen en moest ik maar naar bed, gaan slapen. Je mag geen tv kijken want dat was dan je straf. Dat soort rare dingen. En na dit kon ik mijn ouders niets meer vertellen. Ik dacht: “De eerste keer heeft mijn moeder mij al een “goed” antwoord gegeven, wat moet ik haar nog meer vertellen?”. Ik dacht: “Laat maar zitten” en ik vertelde niks meer aan haar.