Asociale Media

Ik werd dus wakker op deze ochtend en realiseerde me dat wij mensen in de laatste decennia vervreemd aan het raken zijn voor elkaar door onder andere social media. Misschien ben ik ouderwets maar ik mis de tijden waar je als klein kind iemand wilde zien je naar zijn/haar huis ging en aanbelde. Je kreeg dan een moeder die uit het raam keek en daar had je binding mee. Fysieke 1 op 1 binding. je keek elkaar in de ogen en rook de buitenlucht, hoorde de vogels, rijdende auto’s en spelende kinderen om je heen. Het was ECHT: “is Vikash thuis? We willen gaan voetballen op het pleintje en we willen dat hij meedoet”, vroeg je dan met respect. En de moeder van Vikash riep hem. En ondertussen had je een gesprek met die moeder. “Hoe gaat met jou en je familie? Doe ze de groeten en kom een keer langs om roti en bara’s te eten”. Dat is niet meer. Deurbellen zijn nu overbodig want we hebben nu Whatsapp. Voetballen door kinderen buiten is vervangen door Fortnite en appjes. Zelfs onze gevoelens uiten we virtueel door emoticons. We vertellen en laten alles zien op Facebook maar als je zelfde persoon buiten groet dan word je scheef aangekeken. Hoe bedoel je scheef kijken, ik weet je naam, wat je eet, je woonkamer, huisdier, pincode, heb alles al gezien op je Instagram. Virtueel zijn we al getrouwd.

En ik mis de tijden waar je ging hangen op een bankje op het pleintje met je buurtvrienden. Lekker loungen en leuke, inhoudelijk verhalen vertellen over vroeger, de samenleving maar ook roddelen. We kenden elkaars karakter en eigenschappen. We hebben dat allemaal verwaarloosd en omgezet in virtuele vrienden. Waar ik vroeger net 5 vrienden had heb ik nu er 3000. En verhalen op het pleintje is nu live gaan, of videobellen en discussies en scheldpartijen op Facebook. Inhoudsloze zinnen op een scherm zonder enige fysieke gezichtsuitdrukkingen van vlees en bloed ingevoerd door verzonnen accountnamen als Karima Karma of Amar Almighty. En niet te vergeten met profielfoto met 5 snapchat filters erop. Raken we vervreemd van elkaar? Raken we gerobotiseerd of vervirtualliseerd? Zijn we onderweg naar het inpluggen zoals de film Matrix? of zijn we al ingeplugged?

In het openbaar vervoer zie ik ook iedereen op zijn telefoon vastgeplakt alsof we een 3de hand hebben. En het word steeds extremer. Iemand had met een selfiestick een foto gemaakt vanuit een gebouw terwijl hij naar beneden sprong. Noemen we dit dan ook op z’n virtueels een selfiemoord? Ik maak wel een grap erover maar ik maak me er ook heel erg zorgen over. Op Youtube word het ook extremer en extremer om views te genereren. Georganiseerde vechtpartijen, pesterij, vandalisme en ga zo maar door. Vloggers en influencers hebben hun intrede gedaan en iedereen is ineens programma maker. Waar halen we de tijd vandaan? En kennen de kinderen van nu de termen ‘een boek lezen’ of ‘naar de bibliotheek gaan’. Nee, want alles is nu te Googlen en te vinden op Wikipedia. Alhoewel uit deze veel kennis te halen zijn, is het van korte duur want voordat je naar Google gaat word je al verrast met pop ups van whatsapp berichten, facebook meldingen, emails en app updates. Geen tijd voor kennis nu want asociale media kennissen gaan voor. Noem me maar ouderwets. Ik noem het….O sorry moet ervandoor want ik word getagged op Facebook. Ik ben zooooo benieuwd wie aan mij denkt. Doeiii!

Mo El Khamssi