Back to the Roots: India

Na enige aarzeling in Nederland toch maar de beslissing genomen om de nummer 1 reis op onze bucketlist te maken. Ik ben me zoals altijd eerst gaan inlezen over India. Wat moet ik meenemen, welke kleding moet mee, wat moet ik zeker gaan zien, wat kan ik verwachten. Al lezend over India kwam ik vooral de volgende zin tegen: “…of je wordt verliefd op India of je krijgt een shock van India”.

Waarom deze reis In een periode vlak voor de corona en in een periode dat mijn artsen mij kort van tevoren hadden geadviseerd om zeer voorzichtig te zijn in verband met mijn gezondheidstoestand. Ooit heb ik aangegeven dat ik India gezien zal hebben voordat ik heen zal gaan. Met het advies van mijn arts, mijn uitspraak en de corona op komst hield ik mijn hart vast en begonnen Hans Ramautar, zijn vrouw Rita, Amar en ik op 1 maart 2020 onze reis en missie om de roots van Hans terug te vinden en vast te leggen. Niet onbelangrijk is dat op 10 maart tevens Holi Phagwa wordt gevierd, een van de belangrijkste feestdagen voor Hindoestanen. Naast India voor het eerst verkennen, Holi Phagwa viering meemaken en het gebied zien waar onze voorouders vandaan komen maakt deze reis tot een cocktailmix waar niemand “Nee” tegen zou zeggen.

Aankomst in India
Na een lange vermoeiende vliegreis, omdat we een flinke overstaptijd in Abu Dhabi hadden, komen we aan in Mumbai. Mumbai Airport is een groot en heel mooi airport. We hadden gelukkig geen lange rijen bij de douane en visa formaliteiten.

Na een korte tour door Mumbai en aankomst in ons hotel was mijn eerst ervaring super meegevallen, sterker nog, Mumbai viel ons 100% mee. De cultuurshock wat ik op dag 1 had verwacht, hadden zowel Amar als ik echt niet ervaren.

Na 2 dagen acclimatiseren verlaten wij Mumbai richting Calcutta (vliegreis 3 uurtjes).

Suriname Ghat in Kolkata
Met Hans en Rita hebben we Suriname Ghat bezocht in Kolkata. De plek waar onze voorouders op de boot gingen richting Suriname: bij het Memorial van Mai Baap (memorial van moeder en vader, onze voorouders als contractarbeiders). Doordat dat deel ook onder het militair gezag valt, moet je ook toestemming vragen om daar te komen. We vertrokken om 09.00 uur door het drukke verkeer van Kolkata. Na wat vragen, en een stukje lopen, kwamen we aan bij het Memorial. Er is door de Indiase Ambassade een stuk grond geschonken waar het Memorial op mag staan en Suriname heeft gezorgd voor het beeld. Bijna hetzelfde beeld wat er ook in Suriname staat van Baba en Mai, de contractarbeiders van Suriname.

De mensen werden daar begeleid naar de boot waarop ze naar Suriname voeren. Toen ik de inscriptie van het memorial aan het lezen was, stroomden er opeens tranen over mijn wangen. Ik wist niet wat me overkwam. Het ging vanzelf en was niet te stoppen. De gedachte dat ik in de voetsporen van mijn voorouders stapte. Dat het cirkeltje weer rond is en dat ik dankbaar ben voor hun moed en doorzettingsvermogen en dat ik dat mag meemaken dat ik terug kan gaan om mijn “roots” op te zoeken.

De inscriptie van het gedenkbord luidt als volgt:
“From this jetty several people, in their prime of their youth, left Indian shores as
indentured labourers to work in Suriname to face an uncertain future. The migration spanned
between the period from 1873 to the early 20th century.

With their hard work and undying spirit, they contribute substantially to the development of Suriname. The Indian migrants successfully progressed and integrated into the Suriname’s multi-cultural society. They at the same time preserved the culture traditions and ties with their ancestral land, India that is Bharat.

 We respect and felicitate their spirit of courage, determination and endurance.

Jai Hind!”

 We hebben onze namen in het bezoekersboek geschreven en achtergelaten. Aan het boek te zien, zijn er best wel veel mensen geweest uit Suriname en Nederland die de gedenkplaats hebben bezocht.

Na dit bezoek, wilden we nog een bezoek brengen aan het iets verderop gelegen plek waar de barakken waren en waar onze voorouders moesten wachten en verblijven met de andere contractarbeiders totdat ze verscheept zouden worden. Hans heeft met zijn overredingskracht kunnen zorgen dat we naar binnen mochten. Het is best wel moeilijk om daarbinnen te komen. Ook omdat de Indiërs niet trots zijn op dat deel van de Indiase geschiedenis.

Bij de barakken staat een algemeen gedenkbord voor alle contractarbeiders die uit India zijn vertrokken en ook terecht kwamen in andere landen. We hebben gezien waar ze zaten, in welke barakken en hoe het er van binnen uitzag. Ook heel indrukwekkend. We hebben Hans gefilmd daar en hij heeft een beetje verteld over zijn voorouders.

Ichambika, (op zoek naar familie paraadja van moederskant): Mukhlall 
Op dag 7 vertrokken we vroeg in de ochtend van Kolkata naar Ichambhika. Dit is het dorpje waar de aadja (grootvader) van Hans waarschijnlijk vandaan komt. Hij was een van de contractarbeiders die te werk werden gesteld op een van de plantages in Suriname en India achter liet voor een betere toekomst. Wij volgen Hans, omdat hij de zoektocht is begonnen naar waar zijn voorouders vandaan komen. Hij heeft al veel research gedaan over zijn voorouders. De namen uit India, waar ze vandaan komen, welke plantage in Suriname ze te werk zijn gesteld en ook met welke boot ze zijn aangekomen in Suriname. Hij had dat al in Suriname en Nederland na kunnen kijken met het familieboekje en gecross checked met de officiele papieren in Nederland en Suriname. Wij volgen Hans dus op deze reis naar het dorp van zijn aadja.

De weg er naar toe was af en toe erg druk omdat je langs dorpjes kwam en de weg leidde dan dwars door de hoofdstraat van elk dorpje. We zien elke dag echt dingen die we nooit eerder hebben gezien. We verbazen ons om de kleinste dingen. Zo komen we onderweg bomen tegen die letterlijk midden op de weg stonden. Als je er kwam aangereden, moest je letterlijk uitwijken voor een boom. Kindjes die in de rivier zwemmen, terwijl moeder de kleren wast aan dezelfde oever. Mannen die een bad nemen aan de voorkant van hun huis met alleen een lungi (doek) om of hun tanden poetsen met een houten stokje. E-riksjas die volgepropt zijn tot boven aan het dak toe met aardappelen, knoflook, uien en groenten. Of volgepropt met mensen, waar normaal max 4 mensen in kunnen. Ik heb er 1 gezien met 11 mensen. Zo komen we nog veel meer dingen die wij gek vinden of niet gewend zijn. Wij blijven ons echt elke dag nog verbazen…

Toen we eindelijk na een lange rit rond 15.00 uur aankwamen in het dorpje en uitstapten, hadden we gelijk veel bekijks. De eerste persoon die naar ons toe kan was Vikram Singh, de politieagent van het dorp. Daarna liep het halve dorp nieuwsgierig uit om te kijken wat we kwamen doen. Onze gids legde uit dat de voorouders van Hans waarschijnlijk uit hetzelfde dorpje kwamen. Er waren ook 2 personen die ons niet in het dorp wilden hebben, omdat ze dachten dat we er waren om grond op te eisen van onze voorouders. Dat is helemaal niet waar het bezoek om te doen is, maar sommige mensen denken er zo over.

De inwoners van het dorpje zijn simpele landbouwers en de tijd lijkt hier wel stil te hebben gestaan. Rita en Hans hadden chocola koekjes voor de kinderen uitgedeeld en ik had lollies bij de plaatselijke dorpswinkel gehaald voor ze. We zijn heel hartelijk ontvangen door de bewoners van het dorpje. Ze waren ook heel nieuwsgierig naar ons, zoals wij dat ook naar hen toe waren. Men ging Hans allerlei vragen stellen en Hans had minstens zoveel vragen terug. De gastvrijheid van de bewoners was enorm, we konden niet eerder weg alvorens een koekje aangeboden te krijgen en water te hebben gedronken.

Newariya, op zoek naar familie van Hans zijn aadja Orie Ramautar
Het district is Raibareily (nu Raebarelly) en de naam van het dorpje is Newariha. Na wat speurwerk en praten met de lokale gidsen en mensen kwamen we erachter dat het dorp nu Newariya heet. Hans is daar 4 jaar geleden vluchtig geweest om te kijken. Dus hij herkende de weg er naar toe.

Met de auto gingen we het laatste deel over een hobbelig smal zandweggetje. Bij het dorpje spraken we iemand aan en die bracht ons naar de dorp oudste. Daar vertelde Hans wat hij kwam doen: kijken waar zijn voorouders, met name zijn aadja vandaan komt. Zijn aadja is Orie Ramautar en hij reisde op 15-01-1909 toen hij 19 jaar oud was met het Engelse boot “Sutlej” af naar Suriname om daar te werken als contractarbeider.

De informatie die we terug kregen was zoveel meer dan Hans had verwacht. Het huis van Hans zijn voorouders bleek er nog te staan en het huis stond letterlijk tegenover waar we de auto hadden geparkeerd. Het huis was voor een deel nog in de oude staat: nl het deel wat nu als keuken werd gebruikt. En een deel was er later bij aangebouwd. De oude mevrouw van 85 jaar die er ook woonde, vertelde wat zij wist over het huis. Een moment waar je gewoon kippevel van krijgt. Je bedenkt dan dat je op het grond staat waar jou grootvader heeft gewoond en geleefd. Het huis met de originele voordeur staat  er nog. Het huis wordt nu bewoond door de oude mevrouw van 85 jaar en haar familie. Maar als je er doorheen loopt dan krijgt Hans een gevoel wat je niet kunt uitdrukken, het is een ervaring. Een ervaring van Back to my roots. Voor Hans een reden om aarde van het erf mee te nemen, niet als souvenir maar een stukje India en vooral de aarde waar je voorouders hebben geleefd. Na een bijzonder maar ook voldaan gevoel vervolgen we onze reis, een ieder heeft zijn eigen gedachten in de auto.

De reis van Hans op zoek naar het geboortedorp van zijn voorouders, hebben we gefilmd en zullen als Back to my Roots in als een documentaire aan Hans overhandigen.De docu zal in juni te zien zijn op de website van DreamzWorld.

Dharti ki pukar, het bloed/DNA roept!
Hans maakte deze reis voor zijn aadja (opa). Hij wilde uitzoeken waar zijn aadja precies vandaan komt en waar hij is geboren. Zijn aadja is niet in staat om terug te gaan naar zijn geboorte dorp. Hij is namelijk in 1956 op 66 jarige leeftijd overleden, vijf Jaar eerder dan dat Hans geboren werd, maar zijn DNA en niet vervulde dromen en wensen, leven door via het bloed van Hans, daarom moest Hans zijn DNA middels zijn bloed terugbrengen naar zijn geboortedorp!

Hans zegt zelf hierover: “Ik ben mijn aadja dankbaar, voor zijn immense offers voor zijn kinderen en kleinkinderen, waardoor er een fundering voor een beter leven en hogere positie op de maatschappelijke ladder is geplaveid voor zijn toekomstige generaties! Door naar zijn geboortedorp te gaan, gaat zijn bloed, zijn DNA ook terug en maakt de cirkel rond.

Tevens doe ik het voor onze toekomstige generatie, mijn en jouw kinderen en kleinkinderen, zodat ze weten waar hun roots liggen en indien ze er op zoek naar willen gaan dat ze dan weten dat het mogelijk is. Dat er registers zijn waar de info gevonden kan worden.”

De familie van Hans zijn aadja is waarschijnlijk uitgestorven in India. Maar het onderzoek gaat verder en is nog niet klaar. Via de archieven in India zal dit moeten worden uitgezocht.

Het was een enerverende en emotionele dag voor Hans. De indrukken en wat hij nu weet zal moeten indalen. Maar de puzzelstukjes vallen langzaam op hun plaats.

Heeft Hans zijn voorouders daadwerkelijk gevonden?
Dat is de vraag die ons allemaal bezighoudt. Het is geen gemakkelijke vraag, want er is zoveel meer voor nodig om vast te stellen of het daadwerkelijk je familie is die je hebt teruggevonden. Wel kunnen we zeggen dat met de informatie die Hans had gevonden uit het Nationaal Archief (Gahetna.nl) en de crosscheck vanuit de uittreksels in Suriname hij het dorp van zijn voorouders heeft gevonden.

Incredible India
India was super, het was onze eerste keer in India. We hebben een stukje Bollywood gezien, culinair geproefd, Holi Phagwa mogen vieren, kleding kunnen shoppen, een van de wereldwonderen kunnen zien, de Aartie Puja meegemaakt in Varanasi, op de Ganges gevaren, de adembenemende Taj Mahal mogen aanschouwen en natuurlijk met Hans en Rita de omgeving van onze voorouders mogen zien en ervaren. Het was een ervaring die ik echt niet wilde missen! Mijn Bucketlist reis nummer 1 is nu afgevinkt.

De keuze of je er verliefd op wordt of een shock krijgt is voor ons duidelijk: India is inderdaad Incredible!

Tot de volgende keer!

Met DANK aan HANS RAMAUTAR

 

Sharida Ganeshi