Corona confrontatie

Terwijl ik dit stuk schrijf is het buiten stil. Zo stil dat ik de eenzame fietser kan horen die uit de verte aankomt fietsen. Het geluid van zijn wat oude fiets is hoorbaar,  daar waar dat een paar weken geleden zou zijn overstemd met het geluid van voorbij razende wagens en scooters.

In een paar weken kan zoveel veranderen. Al die vergaderingen in mijn agenda zijn omgezet in virtuele vergaderingen per Skype en Face Time. De speeches die ik overal zou houden zijn uitgesteld en mijn dagen zien er net als die van de lezer van dit stuk geheel anders uit. Virtueel heb ik het nog steeds druk en mijn oren suizen af en toe van de vele telefoongesprekken. Het werk gaat door en wel totaal anders.

Het contact met mensen is nu op afstand en wat heb ik daar een moeite mee. Dat je iemand geen hand meer kan geven is niet eens zo erg want daar heb ik de waardevolle Namaste groet voor. Met de prachtige betekenis van oprechte betrokkenheid naar de ander op het moment dat ik mijn handen vouw. De ziel in mij die met eerbied de ziel in de ander groet. Kijk daar ga ik gewoon mee door, ook als deze confronterende tijd voorbij is.

Waar ik veel meer moeite mee heb is met de afstand die er nu is naar de kwetsbare mensen  die ik minder kan zien of zelfs helemaal niet. Nog meer moeite heb ik met de afstandelijke houding die mensen naar elkaar hebben vooral als het gaat om wie de laatste voorraad toiletpapier naar huis mag meenemen. Afstand houden is niet hetzelfde als afstand nemen zei een dame van een vrijwilligersorganisatie in Amsterdam Zuidoost. En gelukkig zijn er heel veel mensen die nu opstaan en juist nu geen afstand nemen en boodschappen gaan doen, kaartjes sturen en lieve liedjes componeren voor elkaar.

Een saxofonist speelde onlangs voor de seniorenwoningen in de K-buurt in Amsterdam Zuidoost om hen te laten weten dat zij niet vergeten zijn. Er ontstaat ook zoveel moois juist nu, er ontstaat dat besef dat die prachtige tas van dat dure merk niet zoveel toevoegt als je thuis moet blijven.
Wat wel toevoegt is de glimlach van jouw nichtje als zij een mooie tekening maakt voor haar oma en jou vraagt die op de post te doen.

Deze tijd dwingt ons tot nadenken over dat wat echt belangrijk is. Dat menselijk contact essentieel is. Wat als wij Corona zouden zien als een confrontatie met ons zelf, met wie wij nu zijn en met wie wij kunnen zijn. Wij kunnen zoveel meer dan wij doen. Meer omzien naar elkaar, meer omzien naar ons zelf. Meer luisteren, meer empathie en meer flexibiliteit, Kortom meer LEF om te leven in de wetenschap dat wij uiteindelijk alleen maar elkaar hebben. Meer naar binnen als wij minder naar buiten kunnen.

Tanja Jadnanansing
Voorzitter Dagelijks Bestuur
Amsterdam Zuidoost.