Coronavirus

Lieve lezers,

Het is voor mij en denk ik voor velen
van u wennen om voor het eerst van-
wege het corona-virus geen Dreamz
World Magazine op te halen bij de
bekende Toko. Veel winkels en res-taurants waar de gratis Dreamz World Magazine lagen zijn zoals u weet geslo-
ten. Gelukkig is er een online editie van Dreamz World. Ik zal het deze maand
missen. Ik was gewend om rond het
einde van de maand na het werk lo-
pend naar de bekend afhaalplaatsen
te gaan om een stapel Dreamz World op te halen. Ik blijf ouderwets: hetblijft mooi om te lezen en te bladeren met je handen door een magazine ofkrant als Dreamz World. Ik bewaar ook alle Dreamz World Magazines thuis en deel het ook uit in mijn netwerk. Het mooie ervan is dat je dan gelijk sociaal contact en een leuk gesprek met mensen heb. Soms had ik het geluk en zag ik Gobind Ramkalup met zijn busje in Den Haag bezig Dreamz World Magazine exemplaren afleveren bij de bekende afhaalplaatsen. Ik werd dan met een mooie glimlach en gesprek en een stapel Dreamz World magazines beloond door Gobind.

De eerste weken van de coronacrisis in Nederland zit erop en het zijn onwerkelijke tijden. Vaak vervelend en voor sommigen zelfs dramatisch. Het corona-virus heeft grote delen van het land platgelegd en veel mensen zoals ondernemers verkeren in onzekerheid. We maken ons zorgen over onze gezondheid, overonze baan, onze familie, vrienden of collega’s. Wat er nu gebeurt hebben we nog niet eerder meegemaakt. Ik dacht dat het altijd in films voorkwam. Jammer genoeg is het geen droom maar werkelijkheid, nog steeds kan ik het niet geloven dat het Corona-virus de hele wereld in haar macht heeft.

Voor mensen als ik, die gekozen heb-
ben voor een baliefunctie omdat ik het
een eer vind om mensen persoonlijk
te ontmoeten, is thuis werken onmo-
gelijk en niet leuk. Ik moet tussen de
mensen zijn. Mis het persoonlijke ge-
sprek met collega’s en bezoekers op
mijn werk. Samen koffie drinken en
een gesprek. Achter een pc thuis wer-
ken is niets voor mij. Mis bezoekers
zoals de heer Okke ten Hove waar ik
altijd een gesprek mee heb en samen
koffie mee drink, We mailen elkaar nu
maar dat is toch anders. Hij is de eer-
ste persoon die op mijn verzoek mijn
column voor Dreamz World naleest.

Het zijn ook rare en spannende tijden
voor iedereen. Sommigen zijn ineens
de hele dag thuis. Om thuis te wer-
ken, voor hun kinderen die niet naar
school kunnen te zorgen, extra man-
telzorg verlenen. Mensen die al aan
huis gebonden waren, moeten nu
hun bezoekjes missen en maken zich
misschien zorgen of zij wel voldoende
zorg zullen blijven ontvangen. Ik per-
soonlijk heb nu de tijd om mijn huis op
te ruimen en om de tijd te nemen voor
mijzelf, genoeg tijd om na te denken
over het gehaaste leven. Ja, naden-
ken dat heeft de corona-virus bij mij
teweeggebracht. Wat heb ik geleerd
door het corona-virus? Zal ik sommige
dingen nu anders gaan doen?

Mijn lieve mooie moeder is een paar
maanden geleden overleden. Wij kin-
deren en kleinkinderen hebben alle
tijd in het ziekenhuis gekregen en ik
mocht zelfs in haar ziekenhuiskamer
bij haar slapen en haar handen vast-
houden zolang ik wilde. Ze heeft een
mooie begrafenis gehad met veel
mensen. Ik belde gisteren een kennis
want zijn broer is overleden. Zij moch-
ten alleen met een paar mensen bij
zijn begrafenis zijn. Alleen sterven lijkt mij zo erg: wat een nare en gemene
corona-virus. Ik ben er zeker van als
mijn moeder zou leven zij de hele dag
naar de tv zou kijken om alles te vol-
gen over het corona-virus en haar kin-
deren zou bellen van ‘wees voorzich-
tig’ en zich zorgen zou maken. Ga niet
zomaar naar buiten en eet gezond zou
zij zeggen, was je handen en trek scho-
ne kleren aan als je thuis komt. Haar
hart zou breken als ze al die mensen
zou zien die ziek zijn of overlijden door het corona-virus. Ze zou zeker voorhen gaan bidden.

Waar ik ook aan moet denken? Mijn
moeder is 90 jaar geworden, geboren
in het jaar 1928 op het platteland van
Saramacca in Suriname en zoals ve-
len koos zij in 1975 voor een betere
toekomst in Nederland. Als wij bood-
schappen gingen doen en thuis kwa-
men moesten wij altijd de schoenen
uitdoen. De boodschappen, alles werd
met een natte doekje afgeveegd, Co-
laflessen, blikjes, zelfs het pakje suiker,al het fruit. Het werd eerst gewassen, gewoon omdat ze zei dat je niet weet waar het heeft gelegen en wie het heeft aangeraakt. Dat heeft zij tot de laatste dag van haar leven volgehou-
den. Als ik in het weekend bij haar op
bezoek kwam was het eerste wat ze
zei: ‘bèta (zoon) ga eerst baden (dou-
chen), trek je schone kleren aan en ga
dan eten’. Ik ben ook opgevoed dat als
je naar buiten ging een zakdoek bij je
te hebben om daarmee je handen of
je mond te vegen. Dat zijn gewoontes
waar ik soms dacht moet dat nu moe-
der. Maar nu met het corona-virus
zijn dit veiligheidsregels geworden die
deskundigen adviseren ons met klem
aanraden.

Ik moet ook denken aan de discussies
op tv of we wel of geen hand moeten
geven als je iemand wil begroeten of
met hem kennis wil maken omdat ie-
mand een bepaalde geloof heeft. Nu
ineens is het geaccepteerd en zelf ver-
boden om handen te geven Er zijn zo-
veel manieren en er worden zelf nieu-
we manieren bedacht om contactloos
elkaar te begroeten. Mij gaat het erom
als je elkaar maar uit je hart groet en
ik hoop dat de Namaste groet populair zal worden.

Er worden nu liedjes over de hele wereld geschreven en gezongen over corona. Het meest gezochte woord op Google is nu een woord van zes letters dat ons dag en nacht bezighoudt.

Ik moet denken of de natuur ons aan
het denken wil zetten. Beroepen die
vaak ondergewaardeerd werden krij-
gen nu applaus. Ouders die het altijd
druk hadden met werken hebben nu
de kans om hun kinderen te leren
kennen door met hen thuis te zijn.
Mensen hebben aandacht voor ou-
deren en voor mensen die eenzaam
zijn. Mensen hebben nu respect voor
kleine ondernemers. Mensen die in de
omgeving van Schiphol wonen heb-
ben nu geen geluidsoverlast van de
vliegtuigen. Landen leren elkaar nu
kennen, wie gaat elkaar helpen. Arm
of rijk, man of vrouw? Het maakt niet
uit welke afkomst je hebt. Het coro-
na-virus kijkt daar niet naar. Het maakt
niet uit waar je woont. In welke plaats
of land. Welke taal je spreekt. Sommi-
ge mensen aten van alles van allerlei
soorten dieren. Vegetarisch worden is
nu heel erg populair aan het worden.
We krijgen nu heel veel respect voor
mensen uit de politiek die moeilijke be-
slissingen moeten nemen voor zaken
waarmee zij voor het eerst te maken
hebben. Maar toch zijn wij mensen ge-
zegend met een talent dat wij op den
duur een medicijn zullen vinden om de
corona-virus te overwinnen. We moe-
ten wel omdat wij willen overleven.

Wat ik zelf mis is het samen wandelen
met mijn wandelvrienden. Ik ben bud-
dy van een blinde man en samen gaan
wij hand in hand hardlopen of wan-
delen. Dat mis ik. Maar je maakt ook
mooie dingen mee: een oudere India-
se man die hier alleen woont en geen
familie heeft, belde mij en vroeg mij
‘Frank hoe gaat het met je? Wees voor-
zichtig Frank’. Het raakte mij dat hij
bezorgd was. Tja, ik moest gelijk aan
mijn moeder denken die ook bezorgd
zou zijn. Het eerste wat ik zeker na de
corona-crisis zal doen is deze oudere
Indiase man, die ik Uncle noem, be-
zoeken om een knuffel te geven en
samen koffie te gaan drinken. Ik heb
mijzelf beloofd om hem regelmatig uit
dankbaarheid en waardering te bellen.

Laten we samen zorgen dat we gezond
blijven of worden door de adviezen
van de overheid op te volgen. Help el-
kaar waar nodig. Namaste, ik groet u
uit mijn hart en wens u heel veel liefde
dat wij zullen genieten van het leven
en zuinig zullen zijn op moeder aarde.

Zorg goed voor jezelf en voor elkaar. Dat wij dat hebben geleerd van het corona-virus en er iets positiefs meezullen doen. Een gehaast leven? Daar hebben wij niets aan. Ik wens iedereen die met het corona-virus te maken heeft of mensen in hun omgeving kennen die aan het corona-virus zijn overleden heel veel sterkte.

Frank Kanhai