GOEDE GEDACHTEN

(door Jeffrey Spalburg / fotograaf: Raul Neijhorst)

Vooroordelen. We hebben ze allemaal. Ik ook. Daar ben ik de hard way achter gekomen. Mijn vrouw ging de hort op. Of ik me vandaag zou redden nu een schoolvriendje van zoonlief zou komen spelen. Tuurlijk! Wat denk je?! Alles onder de controle.

Wist ik veel! Je gaat ervan uit dat andere kinderen zijn zoals die van jou. Welopgevoed , voor rede vatbaar en met oren om te horen. Aan me zoon weet ik wat ik heb. Zo hebben we hem geprogrammeerd. Maar dit? Ik weet niet wat die andere jongen allemaal van thuis mag, maar dit was een vijfjarig ongeleid testosteronbommetje met een death wish.
We waren nog niet binnen of hij stoof met zijn vuile straatschoenen dwars de woonkamer in. Toen ik hem vroeg om even netjes zijn schoenen bij de voordeur te laten gaf hij me een blik van ‘hoe bedoel je?’ om er dan ook nog aan toe te voegen; ‘hoeft niet van thuis.’ Ik dacht eerst dat ik hem niet goed hoorde. Mijn bek viel open. Zoveel gene is mij zelfs te veel. Ik was gewaarschuwd. Dat wel. Toen hij daarna vroeg; Mag ik cola? En ook nog met zijn ongewassen vingers mijn koelkast opentrok was het klaar. Ik heb deze boy-in-kwestie eens duidelijk onze huisregels me-de-ge-deeld. Vrijpostig! Mijn zoon had net zulke grote ogen als ik, keek me aan en zei; ‘Dat mag niet hé, papa?’ You’re damn right!

Kon die jongen er wat aan doen? Nee. Mijn fout. Ik had hem welkom moeten heten en even de regels moeten doornemen Ik ging er alleen vanuit dat hij die wel zou weten. Hij is Surinaams. Net als ons. En dan weet je hoe het hoort. Toch? Dacht ik. Vooroordelen, hardnekkiger dan je denkt.