Nu alleen nog maar positieve mensen!

(door Rajiv Girwar)

Hoe kan het toch zijn dat de mensen om wie je zoveel geeft, tegelijkertijd de mensen zijn op wie je ontzettend boos of teleurgesteld kan raken? Hoe kan het toch zijn dat we ons zo druk maken om mensen die ons zoveel verdriet kunnen bezorgen? En toch is afstand nemen geen optie, want je hebt in de loop der jaren een band met ze opgebouwd. Hoe dan ook. Ik laat me graag omringen door positieve energie. Mensen die openstaan voor zelfontplooiing. Mensen die de moeite nemen om het beste te maken van het leven en moeite willen doen voor een ander. Ik zie het leven als geven en nemen; als elkaar helpen en openstaan voor elkaars feedback. Als ik iets fout doe ik het leven, adviseer me hierin. En als jij in mijn ogen iets fout doet, zal ik ook mijn adviezen geven voor zover ik die kan geven. Ik zal je proberen te helpen als je tegenslagen kent. De vraag alleen is in hoeverre je bereid bent om wat met die adviezen te doen. Ben je bereid om de adviezen voor lief te nemen en je best te doen om wat van het leven te maken?

We volgen een studie, zoeken een baan, proberen onszelf te onderhouden en we zijn constant maar bezig met overleven. Maar ik heb ervoor gekozen om het leven niet te zien als overleven, maar als opleven.Daar waar het Hindoeïsme zegt dat het leven op aarde een vorm van boetedoening is totdat wij zo goed hebben gehandeld dat wij eindelijk niet meer terug hoeven te komen op aarde, probeer ik het leven juist te zien als een zegen. Het kan ook niet anders als ik kijk naar mijn dochtertje; een zegen. Of als ik kijk naar de familie en mijn vriendin die mij zoveel inspireren waar ik intens van kan genieten, een zegen. Of als ik een week in Centerparcs zit of gewoon een dagje met mijn naasten in de tuin, een zegen. Natuurlijk moet er ook gewerkt worden, ook een zegen. Ook mijn werk kan goeddoen voor mijn medemens. Als ik hier een steentje aan mag bijdragen en het levert iemand ook nog eens wat op, leef ik op ipv overleven. Toch krijg ik het gevoel dat men vaak bezig is met overleven. Heb jij dat gevoel soms ook? Dat je het even niet meer weet wat je moet met het leven? We zullen allemaal vast wel dit soort momenten hebben. Luister je dan ook naar dit gevoel? Doe je er dan ook wat mee? Of ga je gewoon door met waarmee je eigenlijk al bezig bent? Welke beslissing brengt ons dan dichter bij het geluk? Is dat het dan wat ons allemaal drijft in het leven? Opzoek naar het ultieme geluk? Ik denk dat we die nooit zullen vinden en dat we daarom maar allemaal op automatische piloot leven. We doen maar wat er van ons verwacht wordt en leven naar de standaarden die voor ons gecreëerd zijn. Of hebben we hierin een keuze en kunnen we onze eigen pad creëren waarbij we de tegels zelf leggen van dit pad?

Ik weet het niet, maar ik heb ervoor gekozen om voor het laatste te gaan. Ik maak mijn eigen pad en bewandel deze dan ook zoals ik denk dat ik die moet bewandelen. Ik stel me open voor alle adviezen die ik daarbij krijg, van wie dan ook. Maar ik wil wel de teugels in eigen handen hebben. En dat houdt mij scherp en dat drijft mij in het leven. Met een positieve blik op de toekomst. Daar waar ik mij eerst enorm zorgen maakte om de toekomst van mijn dochter, heb ik het gevoel dat het allemaal wel goedkomt. Onze voorouders zullen ook wel getwijfeld hebben aan de toekomst van hun kinderen, maar hebben toch ook doorgezet? Het is toch prima gegaan met de generaties daarna? Vergeleken met de voorouders die hebben moeten zweten als slaven dan. We doen het prima, waarom zullen we het straks ook niet goed doen? Ik geloof erin, maar ik geloof er pas in als we er wel positief in staan en vooral positief in het leven staan. En hoe aanstekelijk is die positieve energie wel niet als je dit bij een ander ziet. Ik krijg er energie van als ik zie dat een ander er wat van probeert te maken. Ik wil er ook wat van maken, voor mijzelf en voor iedereen die naast mij staat. Geven en nemen, to be or not to be.