Terugblikje van Rosita Timal 2016

Maanden terug…terugblik februari 2016
 
Zo…en daar zit ik op een stoel te wachten op de slotenmaker…Ach, een verhaal apart. Op het moment kan ik niks doen en bedenk me wat ik zal schrijven voor de maand maart. Terwijl de deadline nadert kijk ik naar mijn vader die praat tegen de koningin en mij aanstaart alsof ik zijn aartsvijand ben. Hij is zich op bepaalde momenten niet bewust van wat er om zich heen gebeurd.
 
Schizofrenie. Wat is dat nou precies? 
Schizofrenie is een ernstige psychiatrische ziekte die ongeveer één op de honderd mensen overkomt. De aandoening komt voor in de hele wereld en alle lagen van de bevolking en treft iets meer mannen dan vrouwen. Meestal openbaart schizofrenie zich voor het eerst in de leeftijd van zestien tot vijfendertig jaar. Schizofrenie kenmerkt zich in bijna alle gevallen door het optreden van psychoses. Dit zijn perioden waarin het contact met de realiteit ernstig is verstoord.

Niet iedereen die een psychose doormaakt, heeft schizofrenie. Daarvan spreken we pas als als de psychose lang duurt of vaker optreedt en iemand in de tussenliggende tijd niet goed functioneert. Niet iedereen heeft ook dezelfde symptomen of ervaart dezelfde problemen. 
 
Bij mijn eigen vader merk ik sterk dat hij idd de realiteit soms kwijt is maar zoveel dingen nog weet van vroeger. Een bepaalt sentiment wat hij koestert. Snel boos zijn en agressief worden is daar ook een kenmerk van, omdat hij er zelf natuurlijk ook gek van wordt in zijn hoofd. En dan uit het niets verandert hij in een kleine jongen als je hem daadkrachtig aanspreekt. Zelf vind ik het moeilijk om ermee om te gaan. Het is toch je vader en die wil je niet op een bepaalde toon aanspreken. Tegelijkertijd moet ik ook op mijn hoede zijn, omdat de stemmen hem dingen influisteren die nadelig kunnen zijn voor de omgeving. Begrip tonen is dan het enige wat ik kan doen in de hoop dat hij snapt dat ik hier ben om hem te helpen. Het is lastig, maar ik snap dat het voor hem nog veel moeilijker is.
 
Het leven is niet alleen rozengeur en maneschijn. We proberen er het beste uit te halen. Terwijl ik nog ff Facebook erbij pak en een smiley eruit gooi naar mijn FB-vrienden hoor ik hier op de achtergrond mijn vader praten tegen de koningin die hem nu uitnodigt voor een gesprek en ik het gesprek maar meevoer om de vrede te bewaren, want er tegenin gaan heeft weinig zin. Van boosheid verandert hij in een hulpeloze man als ik zeg dat ik moe ben en naar huis wil. Tegelijkertijd begin ik prikkelig over te komen en uiteindelijk zegt ie: “Roosje je helpt mij. Ik hou van jou”. Dat is dan ook de reden waarom ik hier nog zit. 
 
De boodschap die ik jullie meegeef, mogen jullie er zelf uithalen…
 
Maanden later…september
En daar zit ik weer achter de pc te tikken over hetgeen wat mij allemaal bezighoudt. Ondertussen woont mijn vader allang niet meer in zijn eigen huis en zit hij nu in een instelling onder toezicht van de overheid. Alles wat ik ondertussen voor hem moest regelen, bespaar ik je even.

De afgelopen maanden zijn ontzettend pittig geweest en ik wist ook niet meer hoe ik hiermee moest omgaan, want wat als je geen steun hierin hebt en alles alleen moet oplossen, lijkt het soms alsof er geen einde meer lijkt te komen aan alle ellende. Al met al is het goed gegaan en kan mijn vader zijn plekje nu daar wel vinden, terwijl het een lange weg is geweest vooral voor hem. Iemand die ziek is, snapt niet wat er gebeurd. Iemand die zo verward is als hem snapt heel veel niet meer. En ik, als leek, zie alleen maar dat ik hem moet helpen, meer niet. Ik denk regelmatig aan hem en vraag me soms af of ik niet meer had kunnen doen. Terwijl ik lach en mijn werk doe, vraag ik me af of ik hem vaker moet bezoeken, maar ook ik struikel over tijd, want iemand moet toch ook geld in het laadje brengen voor mijn kids…en tijd heb ik amper voor mezelf.

Tranen springen in mijn ogen als ik eraan denk over wat ik heb moeten aanhoren van mijn omgeving. “Wat ben jij voor dochteer en waar is je broer?”. Dat ik gegeven moment uit boosheid een tante heb geschreeuwd en aangegeven “Wie ben jij dan? Jij bent toch ook zijn zus?” en uitgescholden. Dan kan ik maar beter het hele gesprek laten zitten, want een discussie aangaan heeft weinig zin als men ook niet hun eigen tekortkomingen wil zien. Van zijn psychologen hoor ik wat een lieve man mijn vader is, en dat is ie nu inderdaad, maar ondertussen heeft men geen idee wat hij in het leven van zijn kinderen veroorzaakt heeft waardoor zijn eigen zoon hem nooit meer wil zien. Uiteindelijk heb ik het verhaal verteld aan de psychologen van mijn vader en zij snappen gewoonweg niet waarom ik hem nog help…en als ik dan zeg “menselijkheid” dan staan ze verbaasd te kijken. Helaas ben ik geen robot en spelen zoveel factoren een rol, ook het feit dat hij mijn vader is. Degene die ervoor gezorgd heeft dat ik hedendag dit verhaal kan schrijven. Ik ben mijn eigen emotie op dit moment niet meer de controle en dan is mijn enige uitweg het wegschrijven, voordat ik zelf straks naast mijn vader zit op de bank in een inrichting…en dat moeten we niet hebben.

In de tussentijd gaat mijn leven ook gewoon verder. Mijn kinderen, mijn werk, mijn entertainmentwereld, maar mijn eigen leven ging ondertussen letterlijk naar de knoppen en ondertussen ben ik een graag geziene gast hier en daar en die zien natuurlijk niet onder een laagje make up met een avondjurk aan wat iemand meemaakt en gaat het leven gewoon door zoals altijd. Dankzij mijn werk hou ik het ook vol. Ik heb er plezier aan en daardoor kan ik mijn mind verzetten. Ik leer nieuwe mensen kennen. En het lijkt ook echt dat mensen op je pad komen om je ergens in het leven mee te helpen.

Zo kwam ik heel spontaan iemand tegen die ook in de zorg zat en aan wie ik het verhaal van mijn vader verteld heb. Deze heeft mij afgelopen maanden zo goed geholpen om mij mentaal scherper te krijgen, maar ook in mijn handelen. Deze persoon heb ik persoonlijk al bedankt, maar voor de lezers wil ik deze persoon graag nog even hierbij in het zonnetje zetten. Wil je weten wie het is, vraag het dan eens een keer persoonlijk aan me en wie weet geef ik daar antwoord op. Er zijn heel weinig mensen die hulp geven en daar iets voor terugvragen en die mensen zijn een aanwinst voor deze wereld, want wie iets doet voor een ander zal dat op zijn beurt ook weer doen voor een ander…en uiteindelijk krijg je dat “pass it on” syndroom en wordt alles een klein stukje beter voor iedereen. Ik ben zeker geen heilige en stoot mensen rustig van me af als het me niet zint, maar merk wel dat er ontzettend veel mensen zijn die zonder iets terug te vragen gewoon voor je klaarstaan en ik ben daar ook 1 van en voor die mensen zal ik altijd klaar staan.

Waarom ik dit schrijf? Bewustwording? Snappen waarom iemand in emotie achter een pc zit en schrijft? Waarom mensen iets voor een ander doen zonder er iets voor terug te vragen? Al die vragen mag je zelf beantwoorden en als je het niet snapt dan moet je nog dieper bij jezelf nagaan hoe het zou zijn als jij die hulp nodig zou hebben en niet zou krijgen…wat doet het met je? Ik zal je vertellen waarom het mij zoveel doet? Ik kan heel veel dingen alleen. Heb ook altijd alles alleen gedaan. Niets houdt mij tegen om alles alleen te doen. Hoe zwaar het ook is. Uiteindelijk kom ik er sterker uit. Het enige wat ik erg jammer vind, is dat ik dat ene wat ik vroeg aan een ieder niet heb gekregen. En dat is waar ik echt naar vroeg…een beetje hulp, want uiteindelijk kan je niet alles alleen. Je hebt altijd iemand nodig ervoor.

Met “hulp” bedoel ik een luisterend oor. Even mijn ding kwijt, zodat ik weer verder kan met dezelfde positieve energie zoals altijd, maar men wil niet. Men wil hun eigen dingen doen. Helpen in financiën, helpen in leuke dingen met je te gaan doen, maar daar zit mijn mind niet. En ook al snap ik wat mijn omgeving probeerde en probeert te doen…ik heb dat niet nodig. Ik heb een luisterend oor nodig die snapt wat ik meemaak. Een beetje begrip. “Hup Roos laat los en ga verder”. Makkelijk gezegd als je niet zelf in de situatie zit. Uiteraard vertel ik wederom alles heel genuanceerd, want als ik alles uitgebreid verteld dan denk ik dat sommigen niet eens begrijpen waarom ik überhaupt nog lach.

In dit leven is niks gratis, maar iemand even helpen op zijn diepste moment kan al verschil maken. Dit heb ik geprobeerd bij mijn vader en dit is wat ik vraag van een ander…en dat kan zelfs met een knuffel van je naasten al goed komen. Meer niet….nu hoef ik nou ook weer niet van iedereen die ik op straat tegenkom een knuffel, maar een glimlach zou al heel wat zijn. Als laatste: “The best things in life are for free…(luisterend oortje, gezelschap, knuffel, glimlach), maar je moet het wel willen om dat oor voor een ander over te hebben en dat lachje te willen geven.

En mocht het niet zo zijn dan blijf ik toch maar lachen hoe moeilijk het ook is, want uiteindelijk kan die ene glimlach van mij ervoor zorgen dat ik een ander zijn dag goedmaak en daarmee mijn eigen dag ook…een stukje voldoening. En geloof me…ik ben soms mega chagrijnig en flink irritant, maar ik ben er ook bewust van dat ik dat ben. Prik er doorheen. Iedereen heeft weleens een dagje dat het ff niet lukt om te lachen…Anyways…be good, do good, recieve good…and pass it on!  : )

Sweet dreamz, Rosita

www.byrosita.com