Verhalen uit het archief: Jeugdliefde Leila

(door Frank Kanhai)

Sam was een kleinkind van een immigrant en geboren op het platteland van Suriname. Zijn ouders wilden dat hun kinderen een betere toekomst kregen dan zij en het gezin verhuisde daarom naar Paramaribo: Sam wilde graag onderwijzer worden. Sam was Hindoe en tijdens zijn studie leerde hij Furoz kennen een Mohammedaanse jongeman. Zij studeerden samen en gingen vaak met elkaar voetballen en naar de film. Furoz was jarig en nodigde Sam thuis uit. Sam ging in zijn mooie kleding, zijn zwarte golvende haar naar achteren gekamd en een dun snorretje, naar het huis van zijn beste vriend met onder zijn armen een stapel boeken die hij voor Furoz als cadeau had gekocht. Furoz hield van lezen. Furoz’s ouders woonden in een mooi geverfde houten huis met veel bloemetjes ervoor. Sam klopte op de deur en riep ‘klop klop’ en de deur werd geopend door een mooie jongedame met prachtig opgestoken haar. Zij begroette Sam met een vriendelijke lach en heette hem welkom. Sam was zo onder de indruk van haar mooie glimlach en schoonheid dat hij de boeken liet vallen. Het was een mooie verjaardag met veel eten en muziek. Regelmatig ging Sam naar Furoz’s huis om samen te studeren. Elke keer klopte hij op de deur en riep ‘klop klop’. En de deur werd steeds geopend door Furoz’s zusje die Leila heette.

Op een dag na een bioscoopbezoek vertelde Sam aan zijn vriend Furoz dat hij verliefd was op zijn zusje Leila. Dat hij een paar keer met haar had afgesproken en dat zijn zusje Leila ook verliefd was op hem. Furoz werd woedend en wilde er niets van weten en liep boos weg. Sam ging naar huis en zijn ouders merkten dat er iets met hem was. Hij was stil en normaal wilde hij gelijk eten en nu niet. Zijn moeder vroeg hem wat er aan de hand was en Sam vertelde dat hij verliefd was op Leila en dat Furoz boos op hem was. Sam’s ouders wisten niet eens dat hun zoon verliefd was op een Mohammedaanse dame en vertelden hem dat het veel problemen zou opleveren en verboden hem om met Leila om te gaan. Furoz heeft zijn ouders ook verteld dat Sam verliefd was op zijn zusje Leila en dat hij afspraken met haar had gehad. Zijn ouders werden boos op hem omdat hij Sam steeds thuis heeft gebracht. De twee vrienden ontweken elkaar op school en spraken niet meer met elkaar. Sam heeft een keer al zijn moed bij elkaar geraapt en is naar de ouders van Leila gegaan om hun te vertellen dat hij graag met Leila wilde trouwen. De ouders van Leila wilden er niets van weten en zeiden dat het niet kon een Hindoe jongeman en een Mohammedaanse dame en zeiden tegen Sam dat hij ook nog donker van huidskleur was. Sam kreeg een pak rammel van de vader die zei ‘donder nu maar op van mijn erf’. De twee families kregen ruzie hierdoor. Sam de spontane jongeman werd heel stil én ging niet meer voetballen en ook niet meer naar de bioscoop. Hij bleef uren liggen in zijn hangmat onder een manjaboom.

Zijn ouders maakten zich zorgen en na maanden zochten Sam’s ouders een meisje voor hem uit en wilden dat hij met haar ging trouwen. Sam wilde dat niet maar na maanden aandringen van zijn ouders en familie trouwde hij om hun een plezier te doen. Hij kreeg vijf kinderen maar kon Leila niet vergeten. Ook Leila trouwde met een man die haar ouders voor haar hebben uitgezocht. Zij kreeg drie kinderen met hem. Later bleek dat deze man nog een buitenvrouw had en bij haar ook kinderen had. Leila was daardoor heel ongelukkig maar toch bleef zij bij haar man tot hij door een ziekte kwam te overlijden. Zij bleef met haar kinderen achter. Sam kreeg de kans in 1972 naar Nederland te gaan. Hij kreeg een mooie baan aangeboden en nam de uitdaging aan en ging met zijn gezin naar Nederland. Sam kwam met zijn gezin terecht in het zuiden van Nederland maar besloot daarna om naar Den Haag te verhuizen waar hij een mooie baan bij de overheid kreeg aangeboden.

Omdat Suriname in 1975 onafhankelijk zou worden nam Sam het besluit om zijn huis daar te verkopen. Sam kwam in Suriname een vriend tegen en die vertelde dat Leila weduwe was geworden. Zijn gevoelens voor Leila waren nog niet over. Sam vroeg waar zij woonde en hij zocht haar op. Zij woonde vlakbij de Surinaamse markt op een erf waar veel kleine houten vervallen huisjes stonden. Hij zag het enigste huis waar veel bloemetje ervoor bloeiden. Dat moest het huis van Leila zijn. Hij klopte op de deur en zei ‘klop klop’. Leila deed de deur open. Beiden raakten aan de praat. Sam maakte zich zorgen over de toekomst van Leila en zei tegen haar dat het beter was om met haar kinderen naar Nederland te gaan. Leila zei dat zij het geld er niet voor had en Sam beloofde haar dat hij zijn best zou doen om te zorgen dat zij ook met haar kinderen naar Nederland kon voor een betere toekomst. Hij zei tegen Leila dat de overheid in Nederland ook voor opvang en huisvesting kon zorgen. Sam kwam terug naar Nederland en leende geld bij zijn werkgever om Leila en haar kinderen naar Nederland te laten komen. Hij zorgde dat zij een huis kreeg. Toen zijn vrouw en kinderen erachter kwamen dat hij dat had gedaan namen zij hem dat kwalijk. Sindsdien had Sam het heel moeilijk thuis. Zij verboden hem contact te houden met Leila en haar kinderen.

Jaren later kwam Sam’s vrouw te overlijden en zijn kinderen verweten hem van alles. Leila kreeg een hersenbloeding en moest naar een tehuis. Sam hoorde dat en besloot haar op te zoeken. Toen hij haar daar zag in haar rolstoel brak zijn hart. Hij zocht haar elke dag op. Op een dag riep hij al zijn kinderen en ook zijn kleinkinderen en de kinderen van Leila bij elkaar. En hij zei dat hij besloten had om uit liefde voor Leila te gaan zorgen. Hij vertelde hun dat hij in zijn jeugd verliefd op haar was en niet met haar mocht trouwen. Dat hij al die tijd van haar was blijven houden. Hij vertelde dat hij nooit een intieme relatie met Leila heeft gehad en dat ook niet wilde. Hij zei tegen zijn kinderen dat zij alles van hem mochten hebben, al zijn bezittingen als zij maar accepteerden dat hij voor haar wilde zorgen en samen met haar wilde zijn. Nu koos hij voor haar, zijn eerste liefde en zorgde voor haar tot haar dood. Bij de uitvaart van Leila toen haar kist gesloten werd en richting haar graf werd vervoerd stond hij op, ging naar haar kist toe en klopte op de houten kist en zei ‘klop klop’. Nu werd er niet opengedaan. Er vielen drie tranen op het kistje en daar zag hij heel wazig drie hartjes in. Dat was hun geheim. Zei noemde hem altijd liefkozend ‘Klop Klop’. Een fantastische vrouw die heel veel van bloemen hield. Heel veel Afrikaantjes heeft Sam bij Leila haar graf geplant. Liefde is het belangrijkste in het leven. Niets is zo krachtig en mooi als de liefde. Ik wens u allen een fijne Valentijn, lieve lezers.