Zou je mij geloven?

Misschien is het aan je voorbij gegaan, maar de afgelopen weken zijn er meerdere artikelen gepubliceerd over een verdachte die meerdere keren is beschuldigd van seksueel misbruik, waarvan ook met minderjarigen. Normaliter zou men in rep en roep zijn, maar dit keer niet. Dit keer is het stil, want het speelt zich af in onze gemeenschap.

Als we dit soort zaken voorbij zien komen en het betreft een blanke man, of een donkere man, of een Arabische man, dan kunnen we al heel snel zeggen, ah gadver, niet weer. Ook bij de verkrachter van het inmiddels overleden 8-jarig meisje Zainab uit Kasur, Pakistan, vinden wij het vreselijk. Maar zouden we het net zo durven uitspreken als het iemands oom/neef of broer was? Of zou dat gevolgen kunnen hebben die niet gunstig zouden uitpakken?

In de zaak die zich nu afspeelt in onze gemeenschap, blijven de lippen stijf op elkaar en waarom? De getuigen die zich willen uitspreken doen dat anoniem, omdat ze bang zijn voor de gevolgen voor hun familie, bedrijf en eer. Als een getuige van een slechte gebeurtenis al bang is voor sociale druk, hoe moet het slachtoffer zich dan wel niet voelen? Verder blijven personen die zich normaal gesproken over alles en nog wat uitspreken ook stil, omdat ze er niet bij waren en de rechtszaak willen afwachten.

Als jouw dochter, zusje, moeder, nicht, tante of oma is aangerand en/of verkracht dan geloof je haar meteen toch? Ook nog als er te weinig bewijsmateriaal is om de dader te berechten. Of vraag je liever waarom ze zo gekleed was, wat ze daar deed, waarom ze alleen was? Vaak, echt heel vaak zijn de daders mensen die als betrouwbaar gezien werden, mensen die een band hadden opgebouwd met het slachtoffer en haar naasten. Hierdoor nemen slachtoffers al snel de schuld op zichzelf.

Wat gaan we aan ons gedrag doen? Gaan we een front vormen als gemeenschap, gaan we slachtoffers van seksueel misbruik een schouder aanbieden om op te huilen? Gaan we slachtoffers van seksueel misbruik het gevoel geven dat er naar ze geluisterd wordt als ze aangifte doen, en dat ze geloofd worden? Zullen we proberen onze dochters niet de schuld te geven, maar onze zoons te leren om met hun handen van vrouwen af te blijven? Niet onze dochters te leren om zich te bedekken, maar onze zoons te leren om hun blik af te wenden als ze huid zien?

Er is een beweging aan de gang, Godzijdank, we zijn er nog lang niet, maar op weg.

Andjani Triloki & Bharti Girjasing
Stichting Jiya – Inspiring Women